Hasat; 3

Konu: Hasat; 3 Perş. Haz. 13, 2013 12:24 pm

Eylül, 1990

Persei Markoff & Max Schuster
Mançurya'nın SSCB sınırındaki
köhne bir sanayi şehri.

Konu: Geri: Hasat; 3 Perş. Haz. 13, 2013 12:28 pm

Hasat için hazır bekleyen, yaz güneşinden kavrulmuş hasılatın yanından sessizce adım atıyordu Max. Üzerinde çıkartma izninin olmadığı işçi üniforması, elleri cebinde; işçilerin kaldığı ve aynı zamanda sanayi elinden hasılatın geçirildiği fabrika binasından çıktıklarından beri tek bir laf bile çıkmamıştı ağızlarından. Bir ay kısa bir süre olmasına rağmen sabahtan beri tek tük hararetli muhabbetin açılması çok güzel özetliyordu durumu. Onu unutmuş falan değildi. Hayır, geçen bir ay boyunca hiçbir gün, hiçbir çalışmayla dolu saat eskitmemişti buraya gelmeden öncesini. Yine de...
Sabah henüz öğlenle buluşmadan önce onu aynı otobüs durağında karşıladığından beri ayrılma anlarının donukluğu etkisini çekmemişti üzerlerinden. Kalmakta zorunluğu olduğu o kent, sesini yükseltmemesi için kendisine baskı kuruyordu adeta. Birlikte çalıştığı kişilerin çoğu kendisi kadar suçsuz, garip kişilerden oluşuyordu. Bu nedenle ağır ızdıraplarla dolu geçtiğini söyleyemezdi. Buna rağmen, mahkeme kefareti kabul ettiği için onu azad etmiş olsa bile, çalıştığı yer hapishane kasvetini koruyor, bu nedenle rahat rahat bağıramıyordu. Bağırıp hiçbir şey olmamış gibi Persei'in omzuna koluna atmak... Fakat Persei'in de ondan farksız olduğunu biliyordu. Bu nedenle en azından son dakikalarında ona yalandan gülümsemek istemedi. Sanki dibine kadar boka batırılmamışlar gibi, bir de durumu daha acınası kılmak için saçma sapan muhabbet açmak ne işe yarardı ki. Bir gün. Diğer günlerden daha kıymetli bir gün daha onu tutamadan bitmişti. Yarın böyle bir şansı olur muydu bilemiyordu. Yarına dair umutlar yazıp çizmek doğduğundan beri kendisine bahşedilmiş bir lüks sayılmazdı nihayetinde.
"Etraf zifiri karanlık olmadan kent merkezini geçip ana terminale ulaşırsın. Olur da son yolcu trenini kaçırırsan fabrikanın ve benim çalıştığım koğuşun ismini verirsen yük trenine binmene de izin verirler." Sesini fazla yükseltmiyordu. Doğanın olağan ilerleyişi haricinde tek bir insanoğlu basmıyordu o otoyola adımını, onlardan başka -sesinin duyulmasına engel ne olabilirdi ki. Sesinin çatallanışı yorgunluğunu ele vermişti. "Sonra ver elini ilk güneş ışıklarında Harbin..." Derin bir iç çekti, güneşin batımında buğulanan, ucu ıssızlığa uzanan otoyola bakarak. Omuz silkip bir süre daha sessizce durmasının ardından yüzünü Persei'e döndü. Durağa erken çıkmışlardı. Otobüs burdan bir saatte bir geçerdi ve henüz otobüsün geçmesine hala yirmi dakika vardı. Yirmi dakika; kendi mahkumiyetinden uzak, kendilerine özel ayrılmış son bir yirmi dakika...
"Burada iş aralarında oturup haberleri izliyoruz ikinci el televizyonlarda. Ölü sayısını televizyonda gerçek mi veriyorlar? Hükümetin vereceği kararın son durumu ne? Buradan duyduğum tüm haberler pek güncel sayılmaz." Bu konu da tam olarak konuşmayı istediği mesele değildi. Sadece konuşmak istiyordu. Yirmi dakikasını değerlendirmek için hava durumuna geyik döndürmeleri gerekse bile; kelimelerini şansa emanet edip bir şekilde ona sarılmakla sonlanmasını umarak ağzından çıkanı söyleyecekti işte. Hala konuşmak kendini normal efor harcayışından çok daha fazla yorsa da... Eh?