Distasteful First Impression

Dersin bitmesiyle aceleyle kapıdan çıktı. Bir an önce kendini bir yerlere atmak, içip eğlenmek istiyordu arkadaşlarıyla.Tam nereye gideceklerini planlamaya başlamışken bir el onu kolundan tuttu ve kendine doğru çekti; asistan bozuntusuyla burun burunaydı. Bir hışımla kendini geriye çekerek adamdan kurtardı kendini. Ne biçim bir adamdı bu yahu? Kendini ne sanıyordu hakikaten?

"Beni ne kadar zamandır tanıyorsunuz da cesur ve sinirli olduğumda karar kıldınız? Sağlığımı düşündüğünüz için teşekkürler ama tavsiyeye ihtiyacım yok. Hele de sizin gibi birinden."

Bir zafer kazanmış edasıyla sırtını dikleştirdi ve burnunu hafifçe havaya doğru kaldırdı. Yine kendisine laf söyleyen birini gereğinden fazla terslemişti, itiraf etmeliydi ki eleştiriye pek gelebilen biri değildi o. Hatta hiç gelemezdi. Aslında patavatsızlığı -daha doğrusu boşboğazlığı- belalar açmış olsa da başına, en azından başını yastığa rahat koyabiliyordu geceleri. Ne söylemek istediklerini içinde biriktiriyordu, ne de insanlara rol kesmek zorunda kalıyordu. Aslında artıları ve eksileri bir araya getirdiğinde bu iyi bir şey bile sayılabilirdi. Adamdan gelecek cevabı umursamadığını belli ederek sözlerine devam etti gözlerini kısarak:

"Asistan olmanız öğrencileri tersleyebileceğiniz veya onlar hakkında yargılarda bulunabileceğiniz anlamına gelmiyor. Sizin de kendinizi profesör zannetmeniz pek sağlıklı değil. Benden size bir dost tavsiyesi."

Sözlerini bitirir bitirmez sırıttı, hemen arkasından göz kırptı sanki bir sır vermiş gibi. Normalde insanlara karşı bu kadar tavırlı olmazdı, bu adamda ne vardı bilmiyordu ama sanki tam uykuya dalacakken başınıza üşüşen sivrisinekler gibiydi onun için; sinir bozucuydu. Görüntüsü de ses tonu da garip bir şekilde rahatsız ediyordu kızı. İyi de neden tanımadığı -hem de hiç tanımadığı- bir adamdan bu kadar nefret etmişti daha ilk görüşte? Kendi de bilmiyordu. Ne önemi vardı ki zaten? Binanın koridorunda onlarca öğrenci derse yetişmeye veya kendini dışarıya atmaya çalışırken o hala dandik asistanın dibinde dikilmiş, ellerini göğsünde kavuşturmuş vereceği cevabı bekliyordu. Kömür gibi iri gözleri, hafif dağınık kahverengi saçları ve sevimli yüzüyle pekala da yakışıklıydı ama yine de pek Léa'nın tipi sayılmazdı. Ya da bilemiyordu, karar veremedi; belki de böyle tanışmamış olsalardı ondan hoşlanabilirdi bile. Neler diyordu? Kim bundan hoşlanırdı, şu tipe bir bakın. Bir an için adamın hayatını birleştireceği -belki de birleştirmiş olduğu- kadına acıdığını hissetti. Adamdan sabırsızlıkla bir cevap beklemesinin ne kadar saçma olduğunu farketmesiyle arkasını dönüp gitmeye yeltenmesi bir oldu.